* Note: Het onderstaande stuk is een fictief geschreven verhaal. In opdracht van de Hogeschool van Amsterdam ben ik gevraagd om een krant voor de toekomst te ontwikkelen met daarin onder andere een nieuwsartikel over een belangrijke gebeurtenis. Alles wat in het onderstaande stuk beschreven staat, berust op fictie en kan dus absoluut niet als waarheid aangenomen worden.
Het proefproject ‘Dijkduin’, wat zeventien jaar geleden gestart is, is uitgelopen tot één groot fiasco. In één nacht moeten alle landkaarten aangepast worden. Nederland is in rep en roer over het dramatische einde van Vlieland…
Zeventien jaar geleden is er door het ministerie van Milieu van Europa besloten dat de kustlanden van Europa beter beschermd moeten worden tegen de snel stijgende zeespiegel. Nederland wilde haar ervaringen met het bouwen van dijken graag delen en stelde zich kandidaat voor een proefproject dat medio 2020 van start is gegaan. Er volgde een groot onderzoek naar de bouw van dijken en of dit te combineren was met het uiterlijk van een duinlandschap. Het concept laat zien dat de dijken van robuust materiaal gemaakt zijn. Tegelijkertijd kunnen er ook planten op groeien, waardoor het de uitstraling van een duin blijft behouden.
Na een landelijk referendum is besloten dat Vlieland de meest geschikte plaats was, om de eerste dijkduinen aan te leggen. Een operatie van ruim negen jaar heeft voor veel overlast gezorgd bij de bewoners. Bij afronding was echter het merendeel van Vlieland tevreden over het resultaat. Dit was te merken aan de grote opkomst voor het feest wat gegeven werd na de aanleg van het laatste stuk.
Echt lang konden de Vlielandenaren niet genieten van de nieuwe aanwinst. In de nacht van 21 op 22 mei 2037 heeft de hevige storm grip gekregen op de dijkduinen en is het totale eiland verwoest en onbewoonbaar verklaard. Er heerst woede en verdriet onder de bewoners. “Het is gewoon niet te geloven! We hebben nog zo geprotesteerd tegen de komst van dijkduinen, maar nee hoor, naar ons wordt niet geluisterd…â€, vertelt een radeloze bewoonster.
De kleine duizend inwoners van Vlieland zijn tijdelijk ondergebracht in het vakantiepark ‘Drachtwarden’. Zij kunnen hier vrijwel gratis verblijven tot er gepaste woonruimte gevonden is.
Gerrit Bos laat weten dat het drama niet te voorzien was. “Als we terugkijken op de levenscyclus van het project, dan kan ik niet anders concluderen dan dat het gewoon allemaal volgens het boekje is gegaan. Uiteraard wordt er een groot onderzoek ingesteld naar de precieze oorzaak van het voorvalâ€.
De eerste foto’s van het verwoeste eiland circuleren al op het internet. Het is een vreselijk gezicht. “Het is net of er een paar tanden uit je mond geslagen zijn…dan ziet je mond er ook leeg en griezelig uit…â€, is een reactie op één van de foto’s. Via de webcam van Vlieland is de schade erg goed te zien. De vuurtoren is nog in takt en daardoor de webcam ook. Van het eiland is verder vrijwel niets meer over. Enkele stukken huis zijn nog te zien, maar sprake van een eiland is er bij lange na niet meer.
Doden zijn er niet gevallen. Slechts enkele honderd mensen zijn opgenomen met licht letsel. Er is adequaat opgetreden en veel mensen hebben hun leven te danken aan de hulptroepen die in een treinvaart terplaatse waren. Het wordt vrij verdacht gevonden dat de benodigde hulp zo snel aanwezig was. Alsof het vertrouwen in de dijkduinen er bij voorbaat al niet was. Er heerst veel onrust onder de voormalige bewoners van Vlieland. Er worden fikse schadevergoedingen geëist tegen het projectteam. Het ministerie laat weten de zaak zeer serieus te nemen en de, inmiddels ex-, bewoners goed op de hoogte te houden van het onderzoek.
Verontwaardigd is er op de reactie gereageerd. “Het is serieus genomen…het moest er eens bijkomen dat dat niet zo was!â€, laat meneer Falkema, voormalig bewoner van het eiland, ons weten. “Niet alleen het eiland is verwoest. De levens van de bewoners ook!â€