Het kernproject van mijn opleiding is al in volle gang. Ik heb gesolliciteerd bij Vlaams cultuurcentrum de Brakke Grond, omdat ik hier mijn passie voor theater uitstekend kan combineren met mijn huidige opleiding. Het project draait om het Victorian Circus. Een nieuwe media festival. De volgende editie zal plaatsvinden van 18 – 22 maart 2009. Wij zijn gevraagd om dit nieuwe media festival op een interactieve manier te promoten.

Tijdens de komende editie van het festival staat de voorstelling CREW van Eric Joris centraal. De voorstelling eerder te zien als een soort psychologisch experiment in een theatraal jasje. Ik zal hier later even op terugkomen, wanneer ik vertel hoe wij de voorstelling ervaren hebben.

Gisteren was het onze beurt om de voorstelling te zien. Met alle groepen van het project, de docent en een aantal werknemers van de Brakke Grond vertrokken we gisteren rond 10 uur richting het Belgische Gent. Om half twee hadden we een inleidend gesprek met de kunstenaar, Eric Joris, zelf. Een interessant gesprek. Eric legde uit hoe zij op het idee waren gekomen en welke ontwikkelingen de voorstelling heeft doorgemaakt. We kregen een voorbeeld te zien van een bezoekster en hoe zij de voorstelling doormaakte. Een emotioneel einde, waardoor wij er allemaal nog meer naar uitkeken.

Graffiti met een biertje

Na het gesprek hadden wij even vrije tijd. We konden zelf de stad ingaan, musea bezoeken of gewoon ordinair (Belgisch!) bier drinken. Gelukkig hadden we nogal een besluiteloze groep, waardoor we op elke hoek van een straat ernstig in discussie gingen over welke kant we op zouden gaan. Daar hadden Noortje en ik dus geen zin in en wij hebben ons onttrokken van de groep en zijn op eigen houtje de stad gaan verkennen. Een zeer goeie beslissing, al zeg ik het zelf. We hebben lekker gewandeld door de stad, een ontzettend inspirerende tentoonstelling gezien (not really…), winkeltjes gekeken, een graffiti straat bezocht en ons verbaasd over de hoeveelheid licht die de Gentenaren op hun fiets hadden.

Tegen etenstijd besloten wij ons weer bij de rest van de groep te voegen en kwamen we in een zeer gezellig kroegje terecht. Een middeleeuws pand waar we een soort van kelderachtige ruimte binnenkwamen. Daar hebben we nog even een lekker biertje gedronken en toen zijn we vertrokken naar een wokrestaurant met de schattigste bediendes ever. Om half acht hadden we afgesproken voor de Vooruit, zodat iedereen op tijd zou zijn voor de voorstelling, die om acht uur zou beginnen.

Welcome to your world

Eindelijk was het dan zover. Hét moment waarop we eigenlijk allemaal gewacht hadden. De voorstelling begon. Ons was al verteld dat er slechts één persoon mee zou doen in het virtuele gedeelte en omdat de voorstelling goed verkocht was, kon het zo zijn dat dit niemand van ons zou zijn. Drie dames leidden het hele stuk in en gingen vier, niet onaardig uitziende, heren uit het publiek halen en wij, het publiek, gingen stemmen op de leukste en die mocht dan door. Het mooie was, dat er twee mensen uit onze groep gekozen werden, namelijk Jasper en Boite. Dus zij hadden sowieso al bijna 20 stemmen ieder. Jasper eindigde met 21 stemmen en Boite stond op ene welverdiende eerste plaats met ruim 36 stemmen! Dubbel leuk, want het was een jongen uit onze groep én ook nog eens uit mijn projectteam. We waren allemaal reuze benieuwd.

De middelste twee zijn Boite (links) en Jasper

Terwijl Boite werd voorbereid, gingen wij vast de zaal in en vanaf dat moment waren onze wereld gescheiden. Nouja, gescheiden. Boite wist niet wat wij gingen doen, of wat wij zagen, maar wij zagen wel wat Boite zag. Alleen de beleving is natuurlijk heel anders.

De voorstelling begon met allemaal kleine laptops, die op afstand bestuurd werden. Op de schermen waren delen te zien die te maken hadden met Boite. Zijn voeten, een koptelefoon en een stoel met glazen water. Boite werd gehezen in een speciaal pak. Terwijl hij aangekleed werd, zagen wij een minirobotje die met een soort later, zo leek het tenminste, de naam Boy op de grond schreef. De vloer was een soort glow in the dark vloer waarop alle projecties een tijdje bleven staan. Een heel gaaf effect. Boite kreeg op via de koptelefoon allemaal aanwijzingen die vanuit de theaterzaal gegeven werden (wij waren daar dus van op de hoogte). Hij moest gaan lopen, naar links of naar rechts draaien, deuren opendoen, ruimtes instappen, de meegekregen stok op de grond leggen enz. Deze hele ‘tour’ zagen wij ook. Uiteindelijk moest hij tegen een soort bed aan gaan staan. Langzaam werd hij horizontaal gelegd en kreeg hij allemaal kabels aan zijn pak en een bril voor. Het leek allemaal een beetje op hypnose. Rustige muziek en rustig gepraat (ogen dicht, lichaam wordt zwaar e.d.). Toen alles aangesloten was en Boite helemaal in ruste was (hij leek wel dood…best een eng gezicht), reden ze hem met bed en al de theaterzaal in. Daar werd hij heel langzaam weer in verticale houding gehezen en ‘wakker gemaakt’.

Vanaf dat moment begon zijn Virtual Mess-up echt. Na het aanbrengen van een blinddoek moest hij een soort karretje vasthouden die hem door de ‘wandeling’ zou leiden. Het begon in de ruimte waar hij ook begonnen was. Zijn tas werd onderzocht op inhoud. Achteraf bleek dat meer dan de helft niet klopte wat de mevrouw opsomde. Daarna begon de tour opnieuw en het mooie was dat hij zichzelf nu tegenkwam. hij liep zichzelf, als het ware, achter na. Een raar fenomeen, ook voor Boite. Zo kreeg hij de opdracht om een stok aan te pakken van de dame in een andere ruimte, terwijl hij in de theaterzaal stond. Daar werd hem ook een stok aangereikt en Boite dacht dus dat hij echt de stok kreeg van de andere mevrouw. Ook werd hem gevraagd om op een bepaald moment te gaan zwaaien. Toen hij dat deed, begon zijn ‘voorganger’ ook te zwaaien. Een heel rare beleving natuurlijk.

Welcome back

Als laatste kwam hij terug de theaterzaal in en zag hij ons ‘binnenkomen’. Hij herkende iedereen wel en zag ook wel schimmen van verschillende mensen. Alsof we een soort geesten waren. Wij zaten echter gewoon in het donker te kijken naar hoe hij langs het publiek liep en naar ons ‘keek’.

Hij werd gevraagd om te gaan liggen en moest antwoord geven op de vraag of hij liever in het hier of in het nu wilde leven. Zijn antwoord was het nu. Dit moest hij door de zaal schreeuwen en eindigde met een enorm flitslicht van een stroboscoop. Dit gaf het einde van de voorstelling aan en hij werd weer teruggebracht naar de hedendaagse wereld. Men ontdeed hem van diverse attributen en er volgde applaus.

Het was een zeer bijzondere voorstelling. Zowel voor het publiek als voor de persoon die ‘hoofdrol’ speelt. Hoe het echt voelt om zo op het toneel te staan weet je alleen door het te ervaren. Ik hoop ook echt dat ik ooit in Boite zijn schoenen kan staan en ik hetzelfde kan ervaren als hij.

Het was een zeer geslaagde dag met een zeer geslaagde voorstelling. Want niet alleen is Gent een hele mooie stad (waar ik zeker nog een keer naar toe ga!), maar ook hebben we meer inzicht gekregen in het project en weten we hoe we onze concepten kunnen passen en matchen met de voorstelling van CREW.

In inspiratievolle dag!