Als sinds mijn tiende (gokje) ben ik een onwijze fan van de film Dirty Dancing. Het verhaal, de dansen, de muziek, alles vind ik geweldig aan deze film! Wanneer ‘ie op TV is, zit ik gekluisterd aan de buis. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat ik mij gisteren rond 20:00u in het Beatrix Theater bevond, op mooie plaatsen om de gehele film op z’n musicals te bekijken. Ik keek er erg naar uit en had ook hoge verwachtingen. Bovendien vond ik het heerlijk om mijn vriendinnen te informeren over hoe het allemaal werkt tijdens zo’n voorstelling, herinneringen op te halen tijdens mijn eigen tourtjes (Bluesbrothers!) en natuurlijk de volgspotters weer eens af te kraken, omdat ik het zelf altijd veel beter kan 😉
Het begin van de voorstelling flitste voorbij. Zo snel, dat ik het bijna niet kon bijhouden (en aan de reacties van mijn omgeving te merken, was ik niet de enige). Ik snap het ook wel, het is een hele lange film, die in een krappe 1,5 uur gepropt moet worden en het eerste deel is heel belangrijk voor de rest van het verhaal, maar het had van mij iets vloeiender gemogen.
Na een minuut of 10/15 kwam er wat rust in de tent. Het verhaal werd wat vertraagd en dit maakte het wel wat aangenamer om naar te kijken. Hier en daar slopen er kleine grapjes in, er werd weinig gezongen en veel gedanst, het acteerwerk was op zich niet hoogstaand, maar kon er mee door, de timing van de dansen was echt geweldig en het decor was zeer hoogstaand en maakte het hele plaatje een perfect geheel.
Vooral naar dat laatste was ik heel benieuwd. Ik was echt benieuwd hoe ze bepaalde ‘problemen’ zouden oplossen. En ik werd verwend! Een ronddraaiend podium, bestaande uit verschillende, los van elkaar bewegende, onderdelen, die elk hun eigen functie hadden. Schitterend hoe soepel het liep en hoe goed het gebruikt werd. Alles kwam naar voren; het balanceren op de boomstam in het bos, het oefenen van de Lift in het korenveld en het water, het oefenen van de pasjes op het bruggetje, trapjes, de verschillende ruimtes waar het verhaal zich allemaal afspeelt. Overal was aan gedacht en uit alle hoeken en gaten kwamen stukken decor gezakt, opgestegen, gevlogen en verschoven. Er werd veel gebruik gemaakt van projecties, gaasdoeken en Gobo’s (projecties uit spots die overal hangen). Acteurs en een enkele techneutbijrol (vermoed ik) zorgden er netjes voor dat alle rekwisieten op en af gingen en iedereen zat duidelijk in zijn rol. Een heel mooi totaalplaatje.
Waar ik mij alleen mateloos aan irriteerde, en dat zal wel door mijn achtergrond komen, waren de volgspotters…Vooral de rechter bakte er helemaal niets van. Constant naast ‘schieten’ (je hebt verdorie toch een viziertje?? Anders maak ik die wel even voor je…), hakkelend volgen (gewoon los houden die spot, niet telkens vastzetten, dat is niet handig in zo’n bewegelijke show) en het meest irritante…de top van de hoofden in het donker laten…*zucht* dat was zo jammer. En als ik dat eenmaal gezien heb, dan blijf ik het zien…Gelukkig heeft het niet de voorstelling gebroken, maar een goede volgspotter is wel erg belangrijk en geeft net even die finishing touch.
De volgspotters heb ik van me af kunnen zetten en al met al, was het wel een fantastische show! En echt hoor, aan het einde werd ik echt een muts…want met een brok in mijn keel zit ik naar die onwijs gave slotdans te kijken en telkens weer wordt ik helemaal blij van Baby, die het voor elkaar krijgt om de Lift te doen!