Ik vermoed dat mijn familie momenteel aan het natafelen is, of misschien net thuis is. Vandaag is het zowel de verjaardag als de sterfdag van mijn oma. En elk jaar gaan we met zijn allen uit eten om hier even bij stil te staan. De eerste jaren “betaalde” oma nog, maar tegenwoordig hebben we het er gewoon in gelaten om even met zijn allen samen te zijn. We proosten ook altijd even op oma. Het is alweer zo lang geleden! 9 jaar geleden werd er kanker bij mijn oma geconstateerd en het was al in zo’n vergevorderd stadium dat het niet meer te genezen was. Zo sterk als mijn oma was, ze ging gewoon verder met het leven. Een kort bezoek op Terschelling om alles even te overdenken en volgens mij heeft ze in dat weekend besloten dat ze minimaal alles nog één keer wilde doen. Want alles nog één keer, dat is gebeurd; alle feestdagen, verjaardagen, kopjes koffie bij de Waag, de bezoekjes aan de supermarkt, de maaltijden bij verschillende familieleden en helaas ook de bezoeken aan het Antonie van Leeuwenhoek. Alles is nog éénmaal voorbij gekomen. En hoe gek het ook klinkt, maar ik, en ik denk eigenlijk iedereen wel, genoot van alle dingen. Van het kopje koffie ‘s middags tot aan de lachkick op haar laatste Sinterklaas. Op haar verjaardag vond ze het wel mooi geweest. Nog even een feestsigaret roken, rustig gaan liggen en toen ging langzaam het licht uit. Heel vredig en ontspannen. Ik vermoed zelf dat ik het moment onbewust heb meegemaakt (ik was er niet bij, omdat ik de volgende dag stage moest lopen).

Het was een gekke dag. We kwamen als familie bij elkaar in het huis van mijn oma om even samen te zijn en alles eens even door te nemen. Ik zie mijn nichtje en neefjes nog binnenkomen. Ze kijken of oma niet ergens onder de tafel, op de bank of in de slaapkamer was. Toen ze er van overtuigd waren dat ze er echt niet was, zijn ze maar kettingen gaan verdelen. Mijn oma had wel 400 kettingen. Altijd vies, want ja ze had kleinkinderen, dus ze kon er niets aan doen! Iedereen kreeg één of meerdere kettingen van de kleintjes. De sfeer was gemoedelijk. We grapten wat, we praatten wat, we aten lekker bij oma op de bank. Eigenlijk hebben we alles geregeld vanuit dit huis. En wat een werk was dat zeg! Ik heb soms met open mond staan kijken, als ik er al bij was.

Wat ik me nog goed kan herinneren, is het gesprek met de dominee. Hij kende mijn oma erg goed en ging ook spreken op de begrafenis. Hij vroeg aan mij of ik ook iets wilde zeggen, maar dat vond ik te eng. Wel zou ik een kaars gaan branden terwijl mijn tante een verhaal zou vertellen. Ook dat vond ik eigenlijk helemaal niets, maar ik werd aangemoedigd en besloot dit toch te doen. Ter plekke zouden we vragen of mijn broertje, nichtje en neefjes er ook bij zouden komen staan.

De dag van de begrafenis was heel gek. We zouden van het mortuarium, via haar huis, naar de Noorder Begraafplaats rijden. Het weer was vreemd. Het had gigantisch gesneeuwd en stilletjes vonden we dit allemaal geen toeval, aangezien mijn oma gek was op sneeuw. We zouden langs haar huis rijden, bij wijze van afscheid, en passeerden bij toeval ook nog haar vorige huis. Een leuk extraatje.

Bij de begraafplaats aangekomen stonden er mensen. Veel mensen. Ontzettend veel mensen. Zóveel mensen dat de locatie eigenlijk te klein was en er veel mensen buiten moesten staan. De verhalen over mijn oma waren prachtig. Precies zoals ze was. Precies zoals ik haar heb gekend. Toen mijn moment was aangebroken zakte de moed me ver in mijn schoenen kan ik je vertellen. Zo dicht bij zo’n kist staan, nee dat is niet aan mij besteed. Ik zag, in mijn loopje er naar toe, mezelf al struikelen en dat de kist om zou vallen met alle gevolgen van dien… Dit gebeurde gelukkig niet en alles verliep eigenlijk hele soepel. Niemand wilde met mij mee. M’n broertje niet, m’n nichtje niet, mijn neefjes niet, op één na. Degene van wie ik het eigenlijk het minst had verwacht, stond ineens naast me. Alleen maar te staan en meer niet. En meer hoefde ook niet. Ik stond er nu niet alleen en ook al was het kereltje pas zes of zeven jaar, hij gaf me een rustig gevoel. De kaars stond op de kist en ging zelfs in één keer aan. Een mooi symbolisch gebaar, al zeg ik het zelf.

Tijdens de wandeling naar het graf lag de begraafplaats er prachtig bij. Een witte deken bedekte de graven en in de verte zagen we een tak van een boom vallen, die zorgde voor een prachtige “sneeuwbui”. We zouden langs het graf van opa lopen, maar dit werd een onmogelijke taak omdat eigenlijk niemand meer wist waar hij nou lag en ook wilden we het witte landschap niet verpesten. Dat we even bij hem hadden stilgestaan was voor iedereen eigenlijk genoeg. Ik liep achter de kist aan, mét mijn kaars. Deze ging alleen uit en ja dat kan natuurlijk niet. Dus al lopend, probeerde ik het luciferdoosje open te maken om de kaars opnieuw aan te steken. Alleen had ik het doosje verkeerd om, waardoor alle lucifers uit het doosje vielen…Nou ja helaas. Ik kon er zelf stiekem wel om lachen eigenlijk, het zijn ook altijd dezelfde… Achter mij hoorde ik stilletjes gegniffel (de familiespreuk “drink dan niet!” bestond gelukkig nog niet 😉 ). Na een paar mooie woorden van de dominee namen we dan echt afscheid van mijn oma.

De jaren erna heeft het elke jaar rond deze datum gesneeuwd. Toeval? Vast niet! Ik weet wel dat ik elke keer als ik sneeuw zie ik terug moet denken aan mijn oma.

En nu weer. Hier, in het koude Zweden, denk ik “Kijk oma, het heeft gesneeuwd!”

(Klikbaar)

Terwijl er mensen zijn die de vorige post nog niet gelezen hebben (schande! Ja voel je maar persoonlijk aangesproken 😉 ), ben ik zelf alweer toe aan de volgende! Oja, voor ik het vergeet, ik vind het echt heel leuk dat iedereen van die leuke berichtjes achterlaat! Dat geeft me een fijn gevoel! Ook dit is weer een lange post geworden. Ik ben gewoon lang van stof 😉

Deze week zijn de lessen dan echt begonnen. Het waren nog steeds introductiedagen, maar de lesstof kwam ook aan bod. De komende vijf weken heb ik Comparative Media Systems. Een vak over verschillende manieren van mediagebruik in de hele wereld. We behandelen Europa, Azië, Amerika en wat de verschillen zijn met Zweden. Een interessant vak, lijkt me. De docent is erg grappig. Een Amerikaanse met veel humor. Ze doet lekker gek en daar houd ik wel van. Wat ik jammer vind, is dat we een boek nodig hebben, maar dat boek is heel moeilijk te krijgen. De docent vertelde dat ze hier al een paar jaar mee worstelen. Ik denk dan: leer daarvan en zorg dat je andere wegen hebt om het lesmateriaal aan te bieden. Nee helaas, we zijn genoodzaakt zelf maar een oplossing te vinden. Mijn oplossen: morgen het boek in de bieb lenen en tijdens het doen van de was mijn lees-achterstand zoveel mogelijk inhalen (ik kan het boek niet onbeperkt lenen, maar slechts een dag…).

Ik besloot op het laatste moment toch maar Zweeds te gaan volgen. Het staat ook zo raar als je ouders/vriend(inn)en/kennissen/wie dan ook vragen of je al wat in het Zweeds kan zeggen en dat je dan moet toegeven wereldvreemd te zijn met de taal. Nou ik heb het geweten. De docent is warrig en wil alles meteen vertalen wat er in zijn hoofd opkomt. Voorbeeld: we zijn aan het tellen tot 20 (in het Zweeds natuurlijk) en als hij dan een armband van iemand ziet, gaat hij halverwege ineens vertellen wat armband in het Zweeds is…Geen structuur, slecht in Engels, hij geeft geen antwoord op de gestelde vragen en hij is niet zo vlot. Heel vermoeiend. Het maken van een groepsfoto heeft twintig minuten geduurd (dat weet ik, we hadden tenslotte net tot twintig leren tellen).

Onze groep Exchange students (klikbaar)

Woensdagavond was er een klein feestje in de Student Union (SU). Ze bestaan 20 jaar (hoorray!) en dat moest gevierd worden natuurlijk. Niet grootschalig, maar wel met een superlekkere taart (omg!) en de drankjes voor een speciale prijs (zo goedkoop, we kregen bijna geld toe). Ik heb gelopen vanaf mijn huis naar de SU en dat viel me eigenlijk best wel tegen! Doordat er zoveel sneeuw ligt loopt het heel vermoeiend. Tel daarbij op dat ik eigenlijk helemaal niet wist waar het was. Ik heb het wel aan mijn huisgenoten gevraagd (want ja, ik durf hun wél aan te spreken), maar hun uitleg was “ongeveer daar”. Na gesproken te hebben met Myrte, Jos en Dennis, is het me uiteindelijk gelukt. Wat bleek, ik was er al een keer of drie langsgelopen…Ik vond dus dat k eigenlijk dat biertje dubbel en dwars verdiend had! We hebben lekker gek gedaan, gekletst en helaas ook weer teruggelopen. Gelukkig is Sundsvall bij nacht ook mooi om te zien en was ik dit keer in het gezelschap van Martijn en Alexandra (een Franse Exchanger).

Links: Martina, ik en Martijn (gemaakt door Alexandra Preau), rechts: Jos, Michiel en Hans

Donderdag was de laatste introductiedag. We werden geïntroduceerd met de iMac’s en het programma First Class – een mail en contactprogramma om met docenten en medestudenten te communiceren. Waarom het niet gewoon volgens het systeem van de rest van de school kan is mij ook een raadsel. Volgens de docent Media and Communication komt dat omdat we in twee werelden leven; mensen die Media studeren en mensen die geen media studeren.

Het grote moment was dan toch eindelijk aangebroken. We zouden de skipiste opzoeken en gaan snowboarden en skieën. We zouden vertrekken om 13u vanaf Sundsvall busstation. Helaas waren de anderen zo grappig om al de bus om 11u te pakken en niet op ons te wachten. Het betalen en huren van spullen ging traag. Toen ik eindelijk de piste kon verblijden met een bezoekje was het inmiddels al donker geworden. Achteraf is dit maar goed ook, want ik bakte er werkelijk niets van! Ik klom omhoog, voor zover dat ging, en bij de eerste afdaling was ik al één geworden met de sneeuw. En zonder de hulp van Erin was ik nooit meer overeind gekomen! Wat een ramp! Ik besloot om nog maar niet met de lift omhoog te gaan en veilig onderaan te blijven. Nou ja, veilig is ook met een korrel zout op te vatten, want de ervaren skiërs en snowboarders vlogen me bijna letterlijk om te oren.

Ja, hier lachte ik nog 😉

Na een derde poging van de heuvel bleef ik in ieder geval rechtop staan. Een mijlpaal was bereikt. De man van de verhuur bood aan om me een les te geven in de basics. Helaas geen mooie blonde Zweedse hunk, zoals ik me die had voorgesteld, maar een kerel van halverwege de veertig…Wel is het een superaardige gast, maar een date met mijn skileraar zal er niet inzitten. We beginnen op de kinderbaan (lach maar gewoon hardop, dat heb ik namelijk ook gedaan) en hij zal me twee keer begeleiden bij de skilift en de afdaling van de skipiste. De basis leer ik van hem, de ervaring zal ik toch echt zelf op moeten doen. Ik ben benieuwd. The story continues…

Links: daar sta ik dan, midden: daar ga ik dan, rechts: hoe kom ik nou overeind? (klikbaar)

Na mijn drama’s op de skipiste was het ’s avonds tijd voor een echte Dutch Pancake Party in Norrmalm. Na even opgefrist te hebben werden er heerlijke pannenkoeken voor ons gebakken onder het genot van een glas water, want mijn biertjes lagen inmiddels warm te worden in mijn kamer 🙁 Het was echt gezellig!

Pancake party @ Norrmalm, foto rechts is gemaakt door Frank Licht

Er stond heel wat op het programma. Eerst verblijdden we de SU met een ons bezoek. Daar werd flink “gesingstarred”. Voor degene die het niet kennen: klikkk. Ik weiger nog steeds om in een microfoon te gaan blèren, al krijg ik een miljoen punten. Ik hou het lekker bij guitarhero, dat is veel meer aan mij besteed.

Camille, Leen, Nynke en Myrte aan de singstar

Wat ook nog op het menu stond was een Open Mind Party. Dit is te vergelijken met een Holebi-Hetero party in Nederland. Veel homo’s, lebo’s en natuurlijk ook hetero’s. Er werd geweldige muziek gedraaid en de sfeer was top! Waar ik wel erg aan moest wennen is het geduw van de Zweden. Het is hier kennelijk normaal dat je gewoon rechtdoor loopt en daarbij de rest van de dansvloer compleet negeert. Als ik geen blauwe plekken had opgelopen tijdens het skiën, dan hadden de Zweden er wel voor gezorgd! Ongelovelijk! Martijn en ik deelden de drankrekening. Nou ja deelden, we haalden gewoon om de beurt twee drankjes tegelijk. Of het sneller gaat, valt te betwijfelen, aangezien de Zweden niet gewend zijn twee dingen tegelijk te doen. Ze raken compleet van slag als je om twee biertjes vraag i.p.v. één. Helaas berekenen ze de prijs wel altijd goed (98 kronen voor 2 biertjes…)

Het is niet aan de foto te zien, maar het was echt heel druk!

De prijslijst… (klikbaar)

Na het clubavondje doken we nog even een Kebabtent in. Ik ging mee voor de gezelligheid. Eten is aan mij altijd besteed, maar na uitgaan heb ik er eigenlijk nooit zo’n behoefte aan. Het ruikt wel lekker hoor en ik krijg ook best wel trek als ik daar binnen sta, maar mijn ervaring heeft mij geleerd dat ik van met knoflooksaus overgoten gerechten af moet blijven na een avondje stappen. Ik heb een klein stukje van Nynke haar broodje gegeten, om te proeven, maar ik was er niet kapot van. We hebben nog heel erg gelachen om Jos. Hij deed een docent van ons eng-goed na (voor de meelezende IAM-ers: Robert Simon). Zo goed, dat ik dacht dat ik in mijn lachkick zou blijven. Ook hebben we nog de huisgenoot van Remy en Michiel uitvoerig bekeken en gefotografeerd, omdat het uniek was dat zij haar gezicht zomaar in het openbaar liet zien.

Jos wilde perse vastleggen dat hij de huisgenoot van Remy en Michiel had gezien

Zaterdag was het tijd voor een snowscooter-jump event. Op het centrale plein lag een grote hoop sneeuw met daarvoor een ramp en voor de rest een hele hoop goedbedoeld gedoe eromheen. We hadden een flinke wandeling achter de rug, dus we waren dringend toe aan een Fika. Het was weer flink koud (-2, maar het voelde als -15), dus de warme drankjes waren niet aan te slepen.

Gelukkig waren we net te laat voor het sneeuwscooter-jumpen, dus na een paar fotootjes met Pingu besloten we maar even het winkelcentrum in te duiken. Ik ging snel even wat foto’s laten afdrukken (dit duurt hier gewoon een week…Moet het soms met de boot ofzo…). Bij terugkomst bleken de sneeuwscooters toch nog even een paar ere jumps te maken, dus ik nam van die gelegenheid gebruik om ze even vast te leggen. Eigenlijk stelde het geen reet voor, maar ik doe het ze niet na!

De springende sneeuwscooters en hun kunstjes (klikbaar)

’s Avonds ging ik eten bij Nynke, mijn huisgenoot vanaf volgend weekend. Met z’n vijven genoten we van een lekkere pasta en bespraken we even de laatste roddels. Ondertussen werd het huis voorbereid voor het grote feest ’s avonds. Er werden heel wat meubels en rommel verkocht en je kon bieden op datgene wat je wilde hebben. Omdat Nynke en ik best wat dingen konden gebruiken hebben op alle handige dingen onze naam geplakt. De computer die in de keuken staan blijft en de jongens proberen het contract van de meubels in de woonkamer voor ons te verlengen, zodat we lekker banken hebben en wat kasten. Onze huiskamer zal een gezamenlijke worden van allen NL-ers (en natuurlijk zijn andere exchangers ook van harte welkom!).

Eet smakelijk!

Het broodrooster en de TV hadden we al ver van te voren gereserveerd (klikbaar)

Toen mijn biertjes opwaren en ik niet meer goed kon zien hoe laat het nou eigenlijk was, ben ik maar naar huis gegaan. Ik vind het een fijn idee dat ik ga wonen waar ik de hele avond was! Ik kijk er naar uit! Kan ik eindelijk mijn kamer inrichten en het gezellig maken! Ikea: be afraid, be very afraid! 😉

Note: de foto’s komen in series. In de lijst hiernaast zul je een kopje “Foto’s van Zweden” zien. Daaronder zullen de komende maanden een aantal series foto’s komen te staan, zodat men in Nederland ook mee kan genieten. Foto’s van de omgeving en mijn kamer komen er aan. Ik heb nog niet de rust en de tijd genomen om dit vast te leggen.

Omdat ik langzamerhand steeds meer klachten krijg over het te weinig bloggen, bij deze maar even een kleine recap naar de afgelopen dagen! Mijn internet voor thuis is onderweg! Dus hopelijk kan ik vanaf dit weekend met regelmaat wat updates plaatsen! Nu wordt het dus nogal een lange, dus het zal even doorbijten worden 😉

Ik begin even kort bij het begin. Het afscheid viel me mee. Ik had hysterische drama’s verwacht, maar deze bleven uit. Ik denk dat dit komt omdat ik samen met nog vier anderen door de douane liep. Wel fijn, want dan vertrek je een stuk rustiger. De vluchten gingen soepel en vertrokken op tijd. Volgens Myrte was dit uniek. Ik zelf heb slechts drie keer gevlogen en nooit vertraging gehad, dus dit was eigenlijk heel normaal voor mij. In Stockholm hadden we een overstap van 2 uur. Het was even zoeken voor we onze bagage in het volgende vliegtuig konden laden. Wat opviel was dat het al flink koud was buiten, maar dat er eigenlijk helemaal geen sneeuw lag! Naar mate we meer naar het noorden vlogen overheersten de witte vlaktes het landschap en in Sundsvall lag er dan ook een flinke laag sneeuw (naja ijs…). Mijn studentmentor heeft ons opgehaald vanaf het vliegveld en we kregen meteen een kleine tour door Sundsvall (universiteit, de sporthal voor basketbal *jeej* en Nacksta, de buurt waarin wij wonen). ‘s Avonds hebben we met een deel van de IAM-ers wat gegeten en daarna ben ik mijn kamer in gaan richten.

Het inpakken van de bagage op het vliegveld van Sundsvall

Ik woon op de vijfde verdieping (nog wel…daarover straks meer). En wat ik al verteld had is dat ik als eerste oog in oog stond met een gigantische hond. En nou zullen de meesten het al weten, maar ik ben dus niet zo dol op grote honden (kleine prima, maar grote hou ik liever op afstand). Mijn flatgenoten zijn stil en verlegen en ik zie ze eigenlijk alleen in een flits even voorbij komen. Naja, zij moeten ook aan mij wennen dacht ik. Er moest nog een hoop aangeschaft worden in de Ikea, maar dat zou nog wel komen. De basis stond er. Ik heb een prachtig uitzicht (ik kan de zee zien!) EN een balkon. Vrijdagochtend werd ik gewekt door een prachtig licht aan de horizon waardoor ik meteen in rechtop in m’n bed zat en aan het fotograferen sloeg!

Mijn uitzicht vanuit mijn kamer. Links ‘s morgens, rechts ‘s middags

Vrijdagochtend moesten we ons om 11 uur melden op school voor de introductiedag van het Springsemester. Het was inmiddels echt TE koud geworden. De thermometers gaven -22 aan en dat bleek dus ook echt uniek te zijn voor de tijd van het jaar… Nou dat is KOUD kan ik je vertellen! Op de weg naar school voelde ik m’n bovenbenen niet meer en m’n wangen waren samengeklonterd tot één klompje ijs. Ik was echt heel blij toen ik het gebouw binnenstapte.

Na de introductie hadden we onze allereerste Fika. Fika is een soort koffiepauze in Zweden. Het kan op elk moment van de dag en vaak ook nog zo lang als je wilt. Je gaat met een groep vrienden naar een café (of waar je dan ook bent) en besteld een lekkere kop koffie met iets lekkers er naast. Ik vind het een prima initiatief en kan me er wel in vinden. Ik heb al met wat medestudenten gesproken en het is leuk om zoveel nationaliteiten te leren kennen. Ik ken nu Zweden, Fransen, Roemenen, Bulgaren, Duitsers, Amerikanen, Italianen en Belgen.

De universiteit

Na de Fika ben ik me gaan inschrijven bij de StuBo, de studentenwoningbouw hier. Dat duurde zó lang dat we daarna nog maar een Fika zijn gaan houden in de stad. Je moet wat! Daar leerde we nog meer Duitsers en Zweden kennen die al vanaf augustus of februari hier zijn en sommige studeren hier al een paar jaar.

Met één meisje hebben Martijn, Myrte en ik het eerste weekend doorgebracht. Ze heet Ulrica en ze heeft ons goed wegwijs gemaakt in Sundsvall. Het is een lief sociaal kind en echt al een vriendin geworden in zo’n korte tijd. Nu is ze helaas naar Stockholm verhuisd, maar we zijn daar altijd welkom en mogen blijven slapen als we Stockholm aandoen! Nou dat gaan we zeker doen! Ze heeft ons erg geholpen met vertalingen van producten, teksten, telefoonkaarten opwaarderen, de gewoontes in Zweden en we hebben vooral heel erg met haar gelachen!

‘s Avonds was het eerste feest bij iemand in het appartement. Het is dus gebruikelijk dat je je eigen drank koopt en meeneemt en ook zelf opdrinkt (dus niet op tafel zet en deelt). Er is een drankenhandel in de stad en ik voelde me echt een alcoholist toen ik daar op zoek ging naar wat smakelijke sapjes voor in de avond. Ik heb het bij zes biertjes gehouden – Grolsch, dit was het goedkoopst en vertrouwde ik het meest. Het feestje was echt gezellig! Iedereen kwam ik weer tegen en ik maakte meteen kennis met een Zweedse (dronken) Lesbienne die mij duidelijk niet alleen wilde laten zien waar ik mijn bier op het balkon kon laten koelen…Ik ben maar even gevlucht naar Peter (mijn student mentor) en verder heb ik geloof met echt iedereen staan praten en dansen en bier drinken. Ik was om vijf uur thuis…geloof ik.

Zaterdag zijn Martijn, Myrte en ik met Ulrica op stap geweest. Zij heeft ons tweede hands winkels laten zien. Die schijnen hier erg populair te zijn. Ik heb daar mooi een andere föhn kunnen halen! We hebben nog een beetje verder geshopt en natuurlijk een Fika gehouden (met echt super lekkere broodjes!). ‘s Avonds had the International Commitee een bowlingavond georganiseerd en wij deden ook mee. Ik heb mezelf eens gevoegd in een ander groepje dan bekenden en dat heeft goed uitgewerkt. Mijn lijstje internationale bekenden was nu uitgebreid met de Canadezen! Na het bowlen was er een Going Away party van een Amerikaanse (zo’n typische ja) in Normalm, het andere studentencomplex. Erg gezellig en weer veel bekenden gezien! Ik ben blij waar ik zit, want dit waren kleine kamertjes van zo’n 10 vierkante meter en de toiletten, douches en keuken moet gedeeld worden met z’n 15en!

Tegen 11 uur gingen we richting de Student Union ‘hang-out’. Er zou daar een Hawai feest zijn en dit was een mooie gelegenheid om daar ook eens naar toe te gaan. Dit was echt heel leuk! De drankjes zijn er goedkoper dan in menig Zweedse uitgaansgelegenheid. Een grote ruimte met veel gangen, hokjes, banken, barren en een dansvloer. Het was echt supergezellig en ik heb me uitstekend vermaakt! Beetje dansen, 3 (!!) biertjes gedronken, gekletst en gelachen. ‘s Avonds hadden we geen zin om helemaal terug te moeten lopen en besloten we een taxi te nemen. Met een stel is dit best goedkoop. Je hebt hier student-tarieven voor de taxi. Je betaald nooit meer dan 120 kronen, wat overeenkomt met ongeveer 12 euro. Deel het door vier en tel uit je winst 😉

Zondag ging Ulrica weg 🙁 Ze had ons uitgenodigt voor een Fika/wafel-party bij haar thuis en daar gingen we om ongeveer vier uur heen. Het was heel gezellig! Heerlijke wafels met slagroom en een speciale Zweedse saus en koffie. Daarnaast werd er een drankje opgewarmd wat te vergelijken is met Glüwein, maar dan véél zoeter is. Ik nam een slokje en voelde mijn gebit als één klontje samensmelten. Niet aan mij besteed. Bij Ulrica’s afscheid mochten we nog een stukje mee in haar Taxi richting de supermarkt. Dikke knuffel, wat in ZWeden betekent dat je een vriend of vriendin bent, en daar ging ze. Jammer hoor, ze was zo gezellig! Maar we houden contact!

De eerste schoolweek stond nu op het programma. Maandag was de introductie en aanmelding in het systeem op school. Niet heel boeiend eigenlijk en een beetje tijdverspilling, aangezien de server er uit lag en we ons dus niet aan konden melden… Ik ben toen naar de StuBo gegaan en heb aangevraagd of ik mocht verhuizen, aangezien de hond zijn effect op mij heeft wat resulteert in rode ogen, niezen en pijn in m’n keel. Dit was geen probleem en vanaf 1 februari woon ik in gebouw 18B op de tweede verdieping (goodbye uitzicht :(). Ik woon dan bij een Nederlands meisje en een Pakistaanse jongen. Ook dit vind ik fijner, want mijn flatgenoten zijn nou niet bepaald de gezelligste. Ze hebben duidelijk geen zin in gezelschap en dit uit zich in het feit dat als ik in de woonkamer zit, zij in de keuken gaan zitten. Ze kijken me nauwelijks aan en zeggen helemaal niets tegen me. Plus dat Peter basketbal-tickets voor mij had gebracht en dit hebben ze nooit aan mij gegeven. Beetje jammer.

‘s Middags was het Ikea-tijd! Voor het eerst in een echte Zweedse Ikea, nou kom maar op! En eigenlijk gaat het nergens over, want de Ikea in Zweden is PRECIES hetzelfde als in Nederland 😉 Samen met een studiegenootje heb ik m’n spullen verzameld (klerenhangers, een nieuw kussen, beddengoed en een lampje) en heb ik wat gegeten daar. Het eten is he-le-maal niets! Niet doen! Het had niet eens iets weg van het plaatje en het smaakte naar gesmolten boter. Ik vind niet gauw iets echt heel vies, maar dit heeft het voor elkaar gekregen! Gelukkig was er onbeperkte refill van je glas zodat ik het eten goed weg kon spoelen 😉 Het verschil met de Nederlandse Ikea was het afrekenen. Ik mocht het namelijk zelf doen! Zelf scannen, zelf inpakken, en zelf betalen. Best leuk om te doen. Ik voelde me ineens weer het bliepmiepje van vroeger!

De eerste lessen op school waren apart. Ik heb Comparative Media Systems (CMS haha – inside joke) en Swedish. De docente van CMS is een grappige Amerikaanse. De Zweedse docent is een beetje verward. Hij weet zelf niet goed hoe hij de taal wil overbrengen, waardoor ik het niet echt kon volgen. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. De eerste les heb ik het alfabet op leren zeggen, de klanken geoefend en de eerste zinnetjes geleerd.

‘s Avonds was het tijd voor basektbal! Ik moet zeggen de Sundsvall Dragons spelen een goed potje! Het was een hele happening en had wel wat wel van de Amerikaanse taferelen. Muziek wanneer Sundsvall scoorde, tijdens een time-out alleen een spot op de spelers en muziek en een groot enthousiast publiek. Erg leuk om bij te wonen! Aanstaande vrijdag ga ik weer!

Nou dit was de eerste week. Een week! Ik heb het gevoel dat ik er al maanden zit. De tijd gaat snel, maar ook weer niet. Ik heb zoveel te doen de hele tijd dat ik nauwelijks aan mezelf toekom!

Tussen het schrijven van het bovenstaande en deze zin heeft een Zweedse les gezeten. Ik ga dus nu eerst maar eens een Fika houden! Jullie hebben wel genoeg leesvoer voor nu!

Hejdå!