Vandaag was het zover. In de nieuwe Albert Heijn bij mij om de hoek heb ik lekker “zelf gedaan”. Na de gigantische verbouwing – alleen het “skelet” bleek nog overeind te staan – is er een spiksplinternieuwe winkel uitgekomen, die er strak uitziet en naar mijn idee zelfs groter is geworden. Ik wist van deze verbouwing, want al eerder is er een andere Appie onder handen genomen, maar die is ver weg en daar kom ik zelden.
Het zogenaamde zelfscannen op zich is niet nieuw. Het concept is gestart omstreeks 2006 in een aantal “doorbraak Albert Heijn’s” die fungeerden als testcase voor nieuwe ontwikkelingen in de toekomstige AH-filialen. Na ruim vier jaar was het dan aan mij om eens kennis te maken met één van deze nieuwe ontwikkelingen. Het zelfscannen van de boodschappen. Okee ik heb het vorig jaar al een keer gedaan, maar dat was bij een Ikea in Zweden…héél anders, vond ik.
Zonder enige uitleg (okee dat is niet helemaal waar, ik ben er al een keer eerder over aangesproken) vroeg ik aan mezelf of ik een Bonuskaart had – dat hoort zo als caissière zijnde. Ik scande deze en de sleutel tot mijn boodschappen werd vrijgegeven. Ik deel een aantal van mijn gedachtekronkels met jullie, zodat jullie een indruk krijgen van mijn eerste ervaring met de zelfscanner van Albert Heijn.
Het scannen gaat vlot. Het apparaat reageert lekker en ik voel me wel stoer met zo’n gun in mijn hand. Na het scannen van een zakje bolletjes ben ik heel even in de war. Ik zag mijn hamburgers er niet meer opstaan. Omdat ik niet voor dief uitgemaakt wilde worden, maar ook niet meteen in paniek richting een medewerker wilde rennen, besloot ik kalm te blijven en lukraak wat knopjes in te drukken. “Huh, mijn zakje bolletjes kostte nu ineen 2,97… oh wacht, daarmee stel je dus het aantal in. Best handig, als je 10 dezelfde dingetjes hebt.” Maar nu was het zaak om ze er weer af te krijgen… “Ik drukte net een plusje in geloof ik…even op het minnetje drukken.” Het apparaatje maakt een vrolijk deuntje, zodat iedereen in de winkel weet dat ik op de knopjes van de scanner druk. Het is gelukt! Ik loop maar snel verder langs de schappen en pak -en scan!- wat ik nodig heb. Ik had niet zo heel veel nodig en was ook wel benieuwd naar de betaling.
In tegenstelling tot bij de kassa’s stond er bij de zelf-scan-afreken-zuil (heeft dat een naam eigenlijk?) geen rij. Ik noem het mijn eigen privé-kassa. Heerlijk! Ik zet automatisch de scanner terug in een hokje en lees op het scherm dat ik eerst mijn bonuskaart moet scannen. “Hmm, op de zelfscanner of ergens bij het afreken-scherm?” Ik wil mijn scanner er weer uitpakken, maar deze zit vast. Met mijn Bonuskaart, een beetje knullig, in mijn hand zoek ik een scanner. Ik zie iets roods knipperen en hou automatisch mijn kaart eronder. Bliep. “Ja dat was het dus. Pfieuw, tot zover gaat het goed.” Het apparaat praat tegen mij (ik hou daarvan, want dan mag ik legaal terug praten als ik dat wil) en vertelt me dat ik nu mag pinnen of chippen, zoals er op het scherm is aangegeven. Ik pin, pak mijn spullen en ik loop weg.
Wanneer ik naar buiten wil, zie ik dat hermetisch ben afgesloten door hekjes en een balie waar een meisje achter staat met een grote glimlach. “Zo ging het er niet in Zweden aan toe.” Nadat ik beide poortjes ben af geweest, om een poging te wagen tot het verlaten van de winkel, moet ik helaas erkennen dat ik bij deze laatste stap toch nog hulp nodig heb. Ik zucht. Ik loop naar de glimlachende caissière. “Daar gaan we dan, ga er maar goed voor zitten, want je gaat lachen…oh dat doe je al…” Ik kijk het meisje aan. “Misschien een gekke vraag, maar hoe kom ik hier uit?”, vraag ik uiteindelijk zo nonchalant mogelijk. Het meisje heeft de vraag blijkbaar al eerder gehoord en loopt vrolijk met me mee. “Als je hier je bon scant gaat het poortje gewoon open!”, weet ze me enthousiast te vertellen. De bon. “De kassabon bedoelt ze?” Ik kijk achterom en zie nog een sliertje papier uit mijn privékassa hangen. Ik loop terug en bij het hek geeft het meisje mij een bon-voor-uitgang-scannen-cursus. Het hek opent. Mijn avontuur is afgelopen. “Ik heb het level gehaald. Ik ben veilig, en met al mijn boodschapjes, weer in de bewoonde wereld aangekomen.”
Ik bedank het meisje en loop vol zelfvertrouwen naar buiten en richting huis. Mijn eerste keer zelfscannen in de Albert Heijn was een mooi avontuur. Weer een ervaring rijker.
Het verschil met de Ikea in Zweden was, dat ik nu tijdens het winkelen al kon scannen, terwijl ik dat in Zweden pas allemaal bij de afrekenzuil deed. Héél anders dus.