Zaterdag 27 september 2014 – Sparta Nijkerk XU12-2
Deze zaterdag mochten we lekker thuis in onze eigen sporthal, op ons eigen vertrouwde veld spelen. Dat hebben we in ons voordeel, dachten we.
Omdat eerdere wedstrijden ontzettend uitgelopen waren, hebben we de warming up gestart naast de velden waar gespeeld werd. Wat pass-oefeningen, rennen om warm te worden en even op de gang kletsen over onze aanpak. Ongeveer een half uur later dan gepland, mochten we dan op ons veld de warming up afronden. We waren klaar voor een potje basketbal. De eerste vijf stonden te springen om te starten.
Sparta Nijkerk was de club die naar Hilversum was afgereisd om tegen ons te spelen. Dat we het lastig zouden krijgen, zag ik al tijdens de warming up. Maar het hele team was het erover eens: we zouden ons niet uit het veld laten slaan.
Gaandeweg de wedstrijd bleek al gauw dat we echt nog heel erg veel moeten leren. We kwamen haast nauwelijks onder onze eigen basket uit en als we er eindelijk waren, raakten we onze plek in het veld een beetje kwijt, of konden we elkaar niet vinden. Dit resulteerde in onnodig balverlies, te veel solospel en niet goed genoeg naar elkaar kijken.
De verdediging daarentegen ging al best wel heel erg aardig. We pakten onze mannetjes goed op. Ik vond dat we wel wat brutaler mochten worden. Dit stukje hebben ze goed begrepen! Goed voor de bal vechten en mannetjes inhalen (ook al waren het niet hun eigen mannetjes). Nu nog sneller terugzakken en zorgen dat we de tegenpartij eerder laten stoppen met dribbelen en dan vormen we ook zeker echte dreiging. Dat vind ik echt een positief punt om te noemen.
En ach, die aanval komt wel. We moeten vertrouwen hebben in elkaar. Veel leren dribbelen, vrijlopen en leren schieten met een verdediger voor ons. Wennen aan veel spelers op het veld.
Mijn opmerking over dat ik scores niet belangrijk vond is deze wedstrijd wel erg letterlijk genomen. Niet één keer hebben wij een bal door het netje gekregen. Daar staat tegenover dat wij ervoor gezorgd hebben dat we het aantal tegenpunten met 17 hebben verminderd, ten opzichte van de vorige keer.
Eerlijk is eerlijk, de coach raakte enigszins gefrustreerd doordat we aan het einde telkens heel dichtbij een score waren. Daarnaast werden onze spelers soms door twee of drie verdedigers omringt, wat tegen de regels is, maar uitgerekend dat ben ik vergeten te bespreken met de scheidsrechter, voorafgaand aan de wedstrijd. De coach van Sparta vond het niet nodig om zijn jongens hierop aan te spreken. Helaas.
Een schouderklop hier en lachende gezichtjes daar waren heel bemoedigend. Er werden grapjes gemaakt over dat er nog van alles kon gebeuren en er werd vooral genoten van het op het veld staan. En daarom vind ik dit team zo vreselijk leuk. Ondanks alles blijft iedereen sportief en met name positief! Daar verdienen ze echt een dikke pluim voor!
De eindstand zeggen we maar heel zachtjes en schrijven voluit. Dat scheelt misschien in de schok.
nul tegen tweeënveertig.
De scheidsrechter was alleen, floot voor het eerst een XU12-wedstrijd en heeft ontzettend goed z’n best gedaan om de wedstrijd zo goed mogelijk te fluiten. Onze complimenten daarvoor! Dat mag zeker gezegd worden.
Op naar de volgende wedstrijd!