XU12-1 danst in de rust

Zaterdag 22 november 2014 – New Stars XU12-1, Nieuwegein

De New Stars uit Nieuwgein spelen in oranje, wat betekende dat we eindelijk weer in onze eigen geel/blauwe tenues mochten spelen. Het was wederom een vroegertje, maar het was geen zondag en het leek wel of dat een hoop scheelde. Het team leek wat fitter dan vorige week zondag.

Tijdens de warming up ging het lekker. Een nieuwe oefening tussendoor werd goed opgepakt en gaf meteen de gelegenheid om ‘warm te schieten’. Sowieso vind ik dat we een goede warming up lopen.

De scheidsrechter was in haar eentje (blijkbaar heb je spijbelende scheidsrechters bij elke club), maar floot heel prettig. Ze zag heel veel en was eerlijk. Belangrijke eigenschappen.

We hadden een jongens-team tegenover ons, maar daar laten we ons al lang niet meer door uit het veld slaan. Het concept “mannetje kiezen” begint ook steeds concreter te worden voor iedereen. Er werd goed overlegd en de juiste mannetjes werden gekozen.

Na de sprongbal werd wel duidelijk dat we weer met redelijke dribbelaars te maken hadden, waardoor New Stars in de eerste periode de enige was die scoorde. Het ging er verder eigenlijk best rustig aan toe. Bij ons was Fedra de eerste die voor punten zorgde. Dat gaf het team moed.

Vanaf de kant blèrde ik dat men zich niet moest laten intimideren door een verdediger. Beschermen die bal en dribbel maar door, of draai juist weg. Dit werd allemaal heel goed gedaan. Toch raakten we aardig wat ballen kwijt, omdat de spelers van New Stars erg happig op de bal waren (iets wat wij ook echt moeten zijn!), konden ze regelmatig de bal afpakken of onderscheppen.

Verdedigend vond ik dat we echt heel hard werkten. We zakten al eerder terug in de verdediging dan we een paar wedstrijden geleden deden en dat hielp echt. We vormden dreiging! New Stars kwam niet, of met moeite, door ons heen. Malou was vaak, samen met Jay, op tijd terug en ze wist ook goed in de weg te staan. Ook Jara probeert zoveel mogelijk haar man, of de man met de bal, in te halen.

Alleen die aanval. We zijn nog steeds te begripvol, te lief en weinig vel. Alsof we de bal niet willen hebben. Kijken omhoog en wachten tot de bal onze kant op komt. Maar dat is niet genoeg. Een enkeling springt, vliegt en grijpt naar de bal. Maar de meeste handen die ik zag, hoorden echt bij de oranje shirtjes. Dat moet meer geel zijn!

In de rust namen we vooral even ons momentje. Rustig aan doen, een appeltje eten, flesje water wegtikken, maar ook liedjes zingen met een bijbehorend dansje (ja dames, dit is vastgelegd op video!). Zo konden we weer fit beginnen aan de tweede helft.

Met slechts zes spelertjes, vond ik dat we het echt wel goed deden! Maar helaas misten we duidelijk mankracht. New Stars dribbelde ons keer op keer voorbij, waardoor zij wel heel erg uitliepen.

Het is mooi om te zien dat iedereen zo zijn eigen talentjes heeft. Jara knalde de bal over de middellijn met haar bekende snelle dribbels en dook vol op de bal wanneer de mogelijkheid er was. Kiki wist maar liefst drie keer de bal in de basket te gooien. Jay, die bekend staat om zijn sprintjes in de verdediging, knalde er op los. Hij maakte zelfs nog een persoonlijk fout, wat ik alleen maar kan toejuichen, want dat betekent dat hij ervoor gaat. Hiervoor kreeg de tegenpartij een bonuspunt. De score zat namelijk al wel. De bonus was gelukkig mis. Fedra wist een paar keer in de passlijn de bal weg te tikken van de tegenpartij. Malou probeert veel in de rebound te gaan en doet goede pogingen tot het afpakken van de bal en Kerem hield zich zo stil, dat hij werd vergeten door zijn verdediger. Daardoor kwam hij wel heel erg veel vrij! Daar gaan we meer gebruik van maken in de volgende wedstrijden! (of geef ik nu de tactiek weg… de tegenstander van volgende week leest dit misschien ook wel… sssst!)

Als goedmakertje zorgde Jay op de valreep nog voor de dubbele cijfers op het scorebord!

En ondanks dat we voor de zoveelste keer werden ingemaakt, vond ik het een leuke partij om te coachen en naar te kijken.

Eindstand: 47 – 10

 

De zondagblues van XU12

Zondag 16 november 2014 – Archipel XU12-1

Het was voor iedereen vroeg. En zondag. En we moesten ook nog eens helemaal naar Culemborg. Dus dat was al met al een uitdaging.

Terwijl de kids zich weer in het rode tenue hezen, ging ik alvast op zoek naar de tegenpartij. Keurig dribbelend en lay-up lopend vond ik Archipel XU12-1. Ik herkende een paar jongens van het vorige seizoen. Dat zou wat worden, dacht ik. Want ook toen hadden we moeite om deze ploeg achter ons te houden.

We begonnen eerst maar eens met lekker warm te lopen. De zondag moest bij velen nog beginnen. Bij de coach overigens ook. Het warmloopritme zat er dan wel weer aardig in. Iedereen liep netjes zijn of haar rondje en ook de paar schotjes die we namen gingen we lekker. Aan de voorbereiding zou het niet liggen.

Al in de eerste minuten werd het duidelijk: dit zou een zware pot worden. We werden overdonderd door fanatieke dribbelaars. We waren nog steeds niet helemaal wakker, waardoor we de tegenpartij niet zo goed konden bijhouden, maar we lieten ons niet uit het veld slaan. We deden zo goed mogelijk ons best.

Nog steeds pakten we niet echt ballen af. Iets wat we toch echt moeten gaan doen. Zeker als de tegenpartij met de bal voor onze neus staat, laten we ze ermee wegkomen. Geen bal weg tikken of afpakken, maar alleen kijken. Durven we soms niet goed?

Ondertussen scoorde Archipel de ene na de andere bal. En ze hadden ook wel met ons te doen. We kregen, heel lief, in de rust een zak met koeken om uit te delen als troost. Heel sympathiek van ze. Maar sneller gingen we er niet van.

De tweede helft van de competitie zag ik al enige verbetering. Ik had het team gevraagd wat eerder terug te zakken in de verdediging, zodat we de dribbelende spelers van de tegenpartij wat sneller konden oppakken. Dit ging al heel aardig. Op die manier konden we voorkomen dat ze veel scoorden, al kwamen ze er nog steeds te vaak doorheen.

In de aanval probeerde de coach van de tegenpartij aan zijn langste dame aan te sporen onze Anna eerst even over de middellijn te laten dribbelen, om ons in ieder geval een kans te geven. Erg sportief. Al was de dame in kwestie het daar niet zo mee eens, volgens mij.

Ik was blij om progressie te zien. De kids kregen door dat wanneer ze tussen de basket en de dribbelaar, of hun man stonden (of in ieder geval goed in de weg), dat ze daarmee redelijk konden voorkomen dat er open lay-ups gelopen werden. Hiermee hebben we zeker in de laatste perioden een hoop gered. Maar het was nog niet voldoende.

Uiteindelijk wisten wij maar drie maal de basket te vinden. De openingsscore voor ons was gemaakt door Laurens, en Fedra legde er een vrije worp in en maakte nog één van haar inmiddels beroemde driepunters. Al moest ik hier wel  de scheidsrechters op wijzen, want zij hadden volgens mij werkelijk geen kaas gegeten van de regels.

Op en versleten, en vreselijk ingemaakt, ging iedereen naar huis. Lekker op de bank met warme chocolademelk en een flinke bak pepernoten!

Eindstand: 74 -6
Gelukkig rekent de bond voor onze leeftijdscategorie niet meer dan 50 punten verschil. Dus op de site is het 56 – 6. Scheelt toch weer bijna 20 punten!

XU12 en de nummers 9

O.S.M. ’75 – De Dunckers – 8 november 2014

Na twee weken vrij en twee wedstrijden met ‘reservecoaches’ (waarvoor mijn dank nog steeds groot is!) was het weer tijd om met een volledig team aan de slag te gaan.

We reisden af naar Maarssen(broek) om te strijden tegen O.S.M. ’75. De kids hadden op de site van de bond al gezien dat dit team ‘ook alles verloren had’ en ze zagen deze wedstrijd dan ook helemaal zitten. Quirien Aretz (vader van Laurens) wist ons op tijd te wijzen op het feit dat O.S.M. ook in geel speelt en dat wij dus reserve shirts mee moesten nemen.

De mooie donkerrode tenues  werden in eerste instantie niet door iedereen even enthousiast ontvangen. Eenmaal aangekleed, vonden ze het toch wel stoer. Op naar het veld!

Warmlopen - Fotocredit: Quirien Aretz

Warmlopen – Fotocredit: Quirien Aretz

In de eerste periode werden we direct met onze neus op de feiten gedrukt. O.S.M. heeft dan wel alle eerdere wedstrijden verloren, maar was wel in het bezit van snelheid en felheid. Door die felheid en het fanatisme, kreeg Jara een fout mee en wist voor ons de eerst bal in het netje te gooien. Fedra volgde en scoorde ook nog twee punten. Daarmee stonden we in ieder geval weer goed op de kaart.

In de drie opvolgende perioden begon het patroon weer zichtbaar te worden. We pakten de verdediging nog niet strak genoeg op. We lieten de tegenstander veel voorbij dribbelen – al deed Jay echt goede pogingen tot inhalen. We pakten (nog) geen ballen af en keken meer naar de tegenpartij, dan dat we probeerden de dreiging weg te halen. Hierdoor liep O.S.M wel heel erg uit. In de rust hadden zij inmiddels 22 punten verzameld, terwijl wij nog op 6 punten stonden (dankzij een vrije worp van Malou en een lay-upje van Jara, laten we dat dan wel even vermelden).

Midden in de aanval - Fotocredit: Quirien Aretz

Midden in de aanval – Fotocredit: Quirien Aretz

Als coach vond ik het na de rust tijd voor wat actie. Het systeem, om elke periode de bal in te laten nemen door twee vaste teamleden, werkte heel aardig. Anna bracht, samen met Kiki en soms iemand anders, rustig de bal op en er werd snel door gepasst. Kiki stond een paar keer goed open voor een lay-up, maar wist ze helaas niet te raken (zenuwen misschien? Het waren in ieder geval wel mooie lay-ups!) Bij Kerem konden we een aantal keer op een mooie “tussendoor-pass” rekenen.  En wanneer Laurens goed vrij stond, probeerde hij de aangepasste bal met man en macht te beschermen – heel goed! Hierdoor vergat hij nog weleens dat hij ook mag dribbelen met de bal. De scores vielen niet zoals gewenst – we moeten toch meer achter onze verdediger vandaan komen en vrijlopen. Gelukkig had O.S.M. ook moeite met het netje te vinden, waardoor de schade werd beperkt.

Het laatste deel van de wedstrijd stond in het thema van “nummer 9”. De fanatieke dribbelaar met nummer 9 van O.S.M. konden we bijna niet bijhouden. Bal na bal gooide hij erin. Jara wist gelukkig ook een bal te onderscheppen en voor ons in één keer 3 punten te scoren! Yes! Daarna had Fedra bedacht “hìj nummer 9, ìk nummer 9” en zij sloot de wedstrijd af met maar liefst 3 (!) driepunters achter elkaar!  Ze stond er zelf van te kijken, volgens mij.

Één van de laatste aanvallen

Één van de laatste aanvallen – WendsNL

De vader van Jara besloot ons na afloop van de wedstrijd te trakteren op ijsjes. Heerlijk en heel erg verdiend, want wij hadden de tweede helft van de wedstrijd gewonnen. Ik herhaal… Juist! Gewonnen! Iets om zeker trots op te zijn! O.S.M. scoorde 18 punten na de rust en wij gingen daar nét overheen, met in totaal 19 punten. Ik moet er dan wel weer eerlijk bij zeggen, dat we dat ene puntje te danken hebben aan een onoplettende schrijver van O.S.M. Maar hee, op papier telt alles!

Eindstand: 40 – 25