Jobs vs. Mijn Trouwe Mac

Apple Macintosh Classic

Ik lees vanmorgen op Twitter dat de CEO van Apple, Steve Jobs het voor gezien houdt. En dan moet ik toch even een beetje denken aan vroeger. Aan onze eerste computer thuis. Een kleine Macintosh Classic, wat wij al heel innovatief vonden van onszelf, niet wetende wat er allemaal zou volgen…

We hebben eigenlijk altijd Apple Macintosh in huis gehad. Uiteindelijk is mijn vader doorgegroeid naar een Mac G5 (en inmiddels is die ook alweer verouderd, geloof ik), maar alle soorten staan nog op zolder bij mijn ouders. En alles doet het ook nog. Zelf die mooie kleine kubus.

Ik heb het geluk gehad op een basisschool te mogen zitten die haar tijd ver vooruit was. Tijdens mijn bassischooltijd stonden er bij mij in de klas vier kleine Classics. En mijn klas was geen uitzondering. Alle klassen had er een paar. Wekelijks mocht ik daar toch wat uurtjes op vertoeven om het rekenen en taal goed onder de knie te krijgen. Heerlijk vond ik dat. Op een of andere manier beheerste ik het rekenen en taal op de computer veel beter dan gewoon uit de boekjes of andere oefeningen die we konden doen.

Ik weet nog dat we een floppy “vol” met spelletjes kregen voor op onze computer thuis. Het waren geen spellen zoals Doom of andere meuk die ik nooit speelde, maar ze waren wel verslavend. Tetris behoorde natuurlijk tot één van de klassiekers, maar ook ShufflePuck, LodeRunner en nog vele anderen.

Eén spel waar ik (en mijn moeder trouwens ook) erg verslaafd aan raakte, was een schietspelletje waarvan ik de naam gewoon niet meer weet. Erg jammer, want ik zou het nog wel eens willen spelen. Het komt erop neer dat je met een soort pistooltje (het lijkt een raketje a la Space Invaders) een rups kapot moet maken en tussen jou en de rups zitten allemaal obstakels. Sommige zijn handig, want daar krijg je extra krachten van, maar sommige zitten gewoon gigantisch in de weg. En als je de rups halverwege kapot schiet, dan heb je er ineens twee, of zelfs meer. Een enorm zenuwslopend spelletje, maar heerlijk om je dagelijkse agressie op te botvieren.

Ik heb tussentijds een paar jaar een computer gehad met Windows XP. Een prima ding en ik kon er goed op werken. Toch ben ik voor mijn studie weer gezwicht voor een prachtig witte MacBook. Niet omdat ik zozeer met een trend mee wilde doen, maar omdat ik het eigenlijk gewend was. Het eenvoudige WhatYouSeeIsWhatYouGet en WhatYouAskIsWhatItDoes-computer. Een vriend van me omschreef het als volgt: “Bij een Mac kun je er van uitgaan dat hetgeen wat je zoekt ook staat op de plek waar je het verwacht. Bij een Windows kun je beter eerst bedenken waar je niet zo snel zou zoeken.” Nou ben ik van mening dat wanneer je een computer zelf inricht, je ook de documenten zelf kunt ordenen, maar ik snapte zijn principe wel. Programma’s staan opgeslagen in een handige zichtbare map en voor een installaties is het een kwestie van het programma in dat ene mapje slepen.

Grappig dat meneer Jobs af gaat treden, wanneer mijn Mac kuren gaat krijgen. Ik zie de overeenkomst wel. Beide zijn op een leeftijd gekomen dat ze vinden dat ze aan vervanging toe zijn en beide geven dat op een bepaalde manier aan, zodat er op tijd voor vervanging gezorgd kan worden. Klein verschil is, dat Jobs waarschijnlijk grotere zak met geld tot zijn beschikking heeft en de vervanging al heeft benoemd, en ik sta straks met een half werkende computer een pinpas die schreeuwt dat het “Saldo Niet Toereikend” is…

 

My minutes of fame @ WCIT

Een tijdje geleden ben ik, samen met een aantal andere studenten, door het World Congres for IT (WCIT) uitgenodigd voor een interview over mijn afstudeerproject. Een mooie kans voor mij, want op die manier werd ik gezien door alle bezoekers van het congres (internationaal!) en ik kan nu in één filmje laten zien waar ik de afgelopen maanden mee bezig ben geweest. Dat scheelt mij weer een hoop typ werk 😉

Het interview ging in het Engels en ik vind het vreselijk om mezelf terug te horen en te zien, ik kijk nog al ernstig, maar dat schijnt er bij te horen als je jezelf terug ziet. Oordeel zelf en zie mij schitteren (ahum…)

Oh ja, geduld is een vereiste, want ik begin pas te kletsen na 2 minuten en 48 seconden 😉

Van passivitijd naar activitijd…

Een paar weken geleden werd er op Twitter een bijeenkomst getweet. De twitteraar in kwestie ken ik, dus het trok mijn aandacht. Het evenement was een kleinschalige avond waarop twee sprekers zouden gaan praten over de veranderingen in de mediawereld. Centraal stond Branded Entertainment. De bijeenkomst is de eerste en er zullen nog meerdere volgen. De titel deed me al vaag vermoeden waar het over ging. De manier waarop merken zichzelf op de markt plaatsen.

Yim_Header

Ik loop momenteel stage bij Merge Media, een bedrijf dat zich bezighoudt met content-marketing. Door middel van het aanbieden van relevante content proberen zij doelgroepen te boeien en te binden aan een organisatie of merk. Omdat het tegenwoordig steeds meer draait om de consument te betrekken bij de uitstraling of verhaal van een merk, en minder om alleen de boodschap uit de zenden, leek mij de bijeenkomst een aanvulling op mijn stage. (En stiekem was het ook een excuus om mijn studiegenootjes weer eens te meeten voor een kleine Fika, maar ssht!)

michiel_dieperinkMichiel Dieperink, managing directeur van Fuse, onderdeel van OmnicomMediaGroup, beet de spits af. Hij omschreef zichzelf als een professional die al jaren hetzelfde werk doet, maar in 30 jaar werkervaring al zo’n 20 verschillende titels heeft versleten. Hij pakte vooral een stukje geschiedenis van de media, gericht op TV. Van sluikreclame (1951) tot aan Branded Entertainment (2005 en verder). Als rode draad in zijn verhaal liep het bedrijf Endemol. Er werden verschillen uitgelicht tussen de business- en mediamodellen van vroeger en nu; niet langer een onderbreking, maar een meeslepende beleving, niet langer het imago dat centraal staat, maar het verhaal over het merk en niet langer het huren van mediaruimte, maar juist het bezitten van een contentdomein. Als cases kwamen onder andere Idols en Big Brother naar voren. Beide TV programma’s zijn neergezet als een merk. De consument is erg betrokken bij de programma’s. Zij bepaalden het verloop van de show’s door invloed uit te oefenen met stemmen op allerlei manieren. Ook konden ze door middel van merchandise één worden met het merk, het merk als het ware bezitten. Dat laatste is één van de grootste veranderingen binnen de TV wereld sinds het ontstaan van TV. Niet meer passief kijken naar programma’s, maar actief meedoen, spullen kopen en het merk een beetje van jezelf maken. Een interessant verhaal.

dick_buschmanZo’n 45 minuten later was het de beurt aan Dick Buschman, partner van het interactieve communicatiebureau Achtung!. Zijn presentatie ging vooral over het bouwen van merken in de digitale wereld. Als digitale wereld wordt er verder gekeken dan alleen naar het internet. Het wordt eerder gezien als een digitale samenleving. Het publiek heeft de controle en is in hogere mate betrokken bij het merk. Waar het vroeger altijd ging om het verzenden van de boodschap, is het in deze tijd vooral belangrijk dat de consument betrokken wordt in het verhaal van het merk. Achtung! nodigt consumenten uit om een bijdrage te leveren aan het verhaal van het desbetreffende merk. Als voorbeeld werd een case van Volkswagen genomen. De nieuwe Volkswagen Golf is neergezet als een betrouwbare auto. Al 34 jaar lang. De consument die ook echt al 34 jaar rijdt in een Golf kon zich opgeven om dit te bewijzen en ervaringen te delen met andere consumenten. Hierdoor is een mooi beeld neergezet over de Golf in de afgelopen 34 jaar.  Het verhaal van het merk is dus verteld door de consument zelf. Naast het vertellen van het verhaal is het ook van belang dat je lef hebt. Durf ludieke (en riskante) acties uit te voeren, om zo de consument bij het merk te betrekken. Een tweede case over de Volkswagen, en dit maal de Polo, bleek een groot succes te zijn. Een Volkswagen Polo wordt bestuurd door de consument. Door je postcode in te voeren bepaal je de route die er gereden wordt. Hou je de Polo aan? Dan mag jij de plaats innemen van de bestuurder. Degene met de meeste kilometers won een Volkswagen Polo. Twee interessante cases die precies uitlegde wat de titel van de bijeenkomst nou eigenlijk inhoudt: Branded Entertainment: van passivitijd naar activitijd.

Voor mij en mijn studiegenootjes niet heel veel nieuwe informatie, het meeste lag wel voor de hand en bovendien hebben we duidelijk een voorsprong met onze opleiding. Maar het is wel lekker egostrelend, dat je ook daadwerkelijk de afgelopen jaren wat hebt opgestoken en dus mee kan praten met de professionals. De vele oooh’s en aaah’s van andere mensen uit het publiek deed mij wel verbazen. Zoveel ‘collega’s’ uit het vak die nog nooit van deze vorm van campagne voeren hadden gehoord. Dan ben ik trots op wie ik ben en hoeveel ik weet!

After graduation

Mijn laatste zondag hier in Zweden is inmiddels bijna ten einde. Afgelopen week stonden de thema’s feestjes en tripjes weer behoorlijk centraal. Afscheid genomen van Myrte, Lexy (Canadees) en Alexandra (Frans), de Södra Berget beklommen, ontdekt dat Östersund onwijs saai is en weer een goed feestje gebouwd de overgebleven Exchangers.

Södra Berget ligt, of eigenlijk staat, aan de rand van Sundsvall. Ik was al eerder op Norra Berget geweest met Annelies, Nynke en later ook met m’n ouders. Een prachtig uitzicht waar ik maar geen genoeg van kreeg. Op Södra Berget bleek dat Norra Berget eigenlijk helemaal niets voorstelde! Een geweldig uitzicht! Helaas was het een beetje mistig, dus echt ver konden we niet kijken. Om te laten zien hoe het er ongeveer uitziet, heb ik een panoramafoto geschoten. Hieronder kun je het resultaat zien.

090611_sodrapanorama
Klikbaar

Vrijdag was het tijd voor een bezoekje aan Östersund. We werden al gewaarschuwd door Micke (een Zweedse vriend) dat het onwijs saai is maar, eigenwijs als we zijn, wilden we dit toch echt zelf ontdekken. Er is een Moose-park en dat wilden we graag bekijken. De tocht richting het Westen van Zweden duurde zo’n 2,5 uur. En inderdaad, Östersund is het meest saaie dorpje wat er maar bestaat! Het oogt wel leuk, maar wanneer je er rondloopt voel je een soort donkere sfeer. Het meisje van de touristinfo kon ons vertellen wat er nog allemaal gesloten was en wist op een gegeven moment ook niet meer wat ze ons niet aan kon raden. Micke bellen was onze redding. Hij adviseerde ons om de Thaise Tempel op te zoeken en via de Höge Kusten weer naar Sundsvall te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Een leuke route door het Zweedse landschap om vervolgens te eindigen bij de Thaise Tempel. Het is de enige in heel Europa, dus dat is wel grappig. Het kostte 80 kronen om binnen te gaan (± 7,5 euro). Eigenlijk net iets te veel…Het was niet meer dan een gebouwtje met een tuintje. Toch wel even leuk gezien te hebben en een gastenboekbericht achtergelaten. Leuk detail was, dat we een Nederlandse auto zagen staan. Apart om weer een Nederlands nummerbord te zien.

090612_thaitempel
De enige Thaise tempel in Europa

090612_thaitempelgastenboek
“Tachtig kronen was misschien wat veel. Ineke, Martijn & Wendy”
Niet zo aardig, maar wel de waarheid

090612_moosebord
Een Moose-waarschuwingsbord. Vastgelegd tijdens de roadtrip.

Onze tocht vervolgden we richting de Höge Kusten, iets wat je zeker gezien moet hebben wanneer je in Zweden bent. Dat was zeker wel de moeite waard! Er is een hele lange brug die op 180 meter boven de zeespiegel hangt en twee stukken land verbindt. Het is net zo’n brug als in San Fransisco en hij staat op nummer 9 op de wereldranglijst van langste bruggen op zo’n hoogte. Best interessant. De omgeving was echt prachtig. Gelukkig was het weer inmiddels wat opgeklaard, waardoor het uitzicht nog mooier werd. Na wat foto’s hier en daar was het toch echt tijd om even te gaan eten. Met uitzicht op de brug hebben we genoten van een flinke maaltijd. Het voorgerecht was eigenlijk al genoeg. Een gigantische bak nacho’s met verschillende sausjes en kaas. Echt superlekker en veel te veel! Het hoofdgerecht hadden we net zo goed af kunnen slaan, want dat kregen we niet echt meer op. Na het eten hebben Ineke en ik nog even de onderkant van de brug gefotografeerd. We zagen een foto hangen in het restaurant en het was een mooi gezicht, dus wij hebben het idee gejat.

090612_hogekusten
Klikbaar

090612_hogekustenbrug
View van onder de brug

Het laatste feestje van dit half jaar stond op zaterdag gepland. Ik had de overgebleven exchangers uitgenodigd voor een pre-party in mijn appartement. Na een gezellig indrink-festijn werd het tijd om ons richting de stad te begeven. We kozen uiteindelijk voor Stadshuset en dat was een geslaagde keus! Een superavond waar ik nog lang aan terug zal denken. In Sundsvall was het het weekend van de geslaagden. Overal in de stad liepen middelbare scholieren die zojuist hun diploma in ontvangst hadden genomen. Deze kun je herkennen aan typische petjes die ze krijgen bij de diplomauitreiking. Ik heb er zelf ook even eentje gejat van iemand om op te zetten. Ik heb tenslotte ook mijn punten hier gehaald en mag dus zeggen dat ik voor deze minor geslaagd ben! Een leuk detail van de avond was, dat de eerste locale Zweed die ik leerde kennen er nu ook weer was. Altijd leuk om af te sluiten waar je mee begonnen bent. Na een kleine afterparty met onwijs lekkere gebakken eieren was het dan toch echt afgelopen!

090613_stadshuset1
Met Micke (Zweeds) en Ineke

090613_stadshuset2
Ik ben helemaal ingeburgerd met mijn Zweedse studentenpet!

Vandaag ben ik vooral lui geweest. Het feestje van gisteren was goed te voelen in m’n hoofd…Ik heb lekker relaxt gedaan. Frank (Nederlandse studegenoot van de HvA, maar andere opleiding) kwam even een bakkie doen om tegelijkertijd zijn tas even op te halen. Erg gezellig zitten babbelen en zijn 32 jaar oude camera wezen bewonderen. ‘s Avonds was ik uitgenodigd door Mathias (Duits) voor een Fika in zijn appartement. Samen met Olli, Mira, Kristina, Mathias (allen Duits), Olivia (Frans), Ineke en Martijn hebben we heerlijk gegeten, foto’s gemaakt en vooral heel erg gelachen. Een heel erg gezellige afsluiting van een geweldig slotweekend van een fantastische periode hier in Sundsvall. Ik zal er vaak met veel plezier aan terugdenken!